چکیده یادداشت

سیامک طهماسبی، پژوهشگر پژوهشکده سیاستگذاری دانشگاه صنعتی‌شریف- تصمیم دانشگاه برای استخدام یا عدم استخدام فارغ‌التحصیلان خود یکی از تصمیمات کلیدی است؛ زیرا این تصمیم ویژگی‌ها و کیفیت افراد استخدام‌شده و همچنین نحوه ساختار و مدیریت تیم‌های دانشگاهی را مشخص می‌کند. اگر دانشگاه فارغ‌التحصیلان خود را به‌عنوان عضو هیات‌علمی جذب کند، آیا طبیعی و منطقی است؟ چالرز الیوت (1908)، رئیس دانشگاه‌ هاروارد در کتاب معروف خود «مدیریت دانشگاه» می‌گوید: «برای یک کالج یا دانشگاه اینکه اعضای هیات‌علمی خود را عمدتا از میان فارغ‌التحصیلان خود جذب کند طبیعی است، اما عقلانی نیست. طبیعی است زیرا این فارغ‌التحصیلان برای مقامات انتخاب‌کننده به‌خوبی شناخته‌ شده‌اند چون آنها سال‌ها تحت نظر بوده‌اند. عقلانی نیست زیرا همخونی برای دانشگاه و همچنین برای دانشکده‌های فنی، دریایی و نظامی خطرات جدی دارد.» 
مساله «همخونی اعضای هیات‌علمی» توسط پژوهشگران مختلف در سراسر جهان برای نزدیک به یک قرن مورد بررسی قرارگرفته است. معمولا «همخونی دانشگاهی» به‌عنوان عملی که دانشگاه‌ها فارغ‌التحصیلان خود را استخدام می‌کنند، تعریف می‌شود. این اصطلاح خود از مفهوم بیولوژیکی «همخونی» وام گرفته‌شده است که «به موقعیت‌هایی اشاره دارد که در آن جفت‌گیری در میان خویشاوندان (گیاه یا حیوان) اتفاق می‌افتد.» گاهی اوقات ممکن است اصطلاحات دیگری در ادبیات، مانند خویشاوند‌گرایی دانشگاهی1، درون‌همسری2 و چرخش محلی3 استفاده شود. 
 بااین‌حال، برخلاف مفهوم بیولوژیکی همخونی دانشگاهی (همخونی نهادی) اغلب به روش‌های مختلف توسط محققان تفسیر شده است. همخونی یک پدیده پیچیده با بسیاری از جنبه‌های به هم مرتبط است. محققان مختلف تعاریف متفاوتی از اصطلاح همخونی ارائه می‌دهند. در بیشتر متون، این تعریف مبتنی‌بر این واقعیت است که یک عضو هیات‌علمی در همان دانشگاهی که متعاقبا در آن کار می‌کند، تحصیل‌کرده است، اما گاهی اوقات بر اهمیت ارتباطات اجتماعی در فرآیند انتخاب تاکید می‌شود.

این یادداشت به تاریخ 21 آذر 1401 در روزنامه فرهیختگان منتشر شده است برای مطالعه متن کامل آن می‌توانید به اینجا مراجعه کنید.